برخاسته از خاکستر جنگ، در سال ۱۳۶۸ در شهر شاه‌آباد استان کرمانشاه به دنیا آمدم. انگار تولدم هم‌زمان شده بود با زنده شدن و شروع دوباره‌ی زندگی در شهر. چیز زیادی از آن روزها یادم نیست، دو یا سه سالم بود، اما میل به ساختن و یا در تکاپوی ساختن از همان ابتدا در من شکل گرفت .
به تهران آمدیم؛ ابتدا محله تهران‌نو و بعد میدان شهدا. آنجا یاد گرفتم چطور زنده بمانم، یا باید به خودم متکی می‌شدم یا قبیله‌ام را پیدا می‌کردم. فقر را دیدم، خشونت را دیدم، عشق را دیدم، وفاداری را هم دیدم. سختی و آسانی کنار هم بودند، جمع تضادها در یک قاب.
این کشش به ساختن، از من یک کارآفرین و پژوهنده ساخت. تجربه‌ی در کنار دیگران بودن، به من آموخت که چطور آدم‌ها را دور هم جمع کنم. فقر، رفاه را به من نشان داد.
خشونت، بخشش و بخشایش را.
اما هنوز انگار هیچ‌کدام از این‌ها کامل نبودند. یک گمشده داشتم که در میانشان نبود.
به مجالس و محافل مختلف سر می‌زدم، اما نه مثنوی‌خوانی و فلسفه، نه پارتی و مهمانی، نه کار و درس، هیچ‌کدام آن نبود که دنبالش بودم. اسکی، سفر، طبیعت‌گردی—همه بخشی از مسیر بودند، اما انگار برای پرواز، به یک بال دیگر هم نیاز داشتم.
تا اینکه روزی به کارگاه کیمیای عشق دعوت شدم، و جمله‌ای از شمس تبریزی در ذهنم طنین انداخت:
“تو کیستی؟!”
این تلنگر، مرا به سفری به عالم معنا و دنیای درون کشاند. انگار که دنیا و معنا، دو بال پروازند و تنها در کنار هم تعادل دارند.
تأثیر عمیق و تجربه‌ی اصیلی که روش “کیمیای عشق” در زندگی من داشت، باعث شد بخواهم این مسیر را ادامه دهم و آن را انتقال دهم…